verslag Zembla Etiketkinderen en commentaar

Waar komt de drang om kinderen in hokjes te plaatsen vandaan?
(de toon is hiermee meteen gezet)
Ouders herkennen zich vaak niet in observaties van school (....) Een moeder waarvan school denkt aan ADHD wil geen onderzoek. Al anderhalf jaar ligt ze in de clinch met school. Juf zei plompverloren in een tienminuten gesprek het is ADHD (idioot een juf mag aangeven waar zorgen liggen en nader onderzoek adviseren maar juffen en meesters mogen niet met diagnoses gaan zwaaien, daarvoor zijn ze niet gekwalificeerd)
Moeder zegt dat het kind alleen op school problemen laat zien. Ze wil geen medicatie om aan de eisen van school te voldoen. Moeder vindt het dat het het karakter van haar zoon zit; het is gewoon een drukke jongen. Vroeger was dat ook niet. (dat lijkt mij niet maar er waren minder diagnoses wellicht meer tolerantie)
Dr. A. Crott onderzoekt opvoedingsliteratuur van vroeger en nu. In alle boeken leest ze dat jongens lawaaidrang, aktiedrang, geldingsdrang en exploiratiedrang hebben. Dit was vroeger geen enkel probleem, ze kwamen er wel. Jongenseigenschappen worden niet meer gewaardeerd stelt zij. Meisjeseigenschappen worden meer en meer gewaardeerd. Het onderwijs is gefeminialiseerd. Er staan steeds meer juffen voor de klas en dat terwijl meesters jongens beter begrijpen. Ook de moeder van het drukke jongetjes beaamt dat. Bij de meester mocht hij kapotte stekkers repareren. Daarin had hij interesse en het ging goed. (als kinderen met ADHD iets doen waar ze veel interesse hebben kunnen ze prikkels wel buitensluiten en geconcentreerd zijn).
Crott pleit ervoor dat ambachtsscholen weer terugkomen. Jongens willen wat met hun handen doen. De dolle  mina's hadden een slecht effect. Iedereen moest gelijk zijn en agressief gedrag van jongens moest afgeleerd worden. Baldadigheid mocht niet meer. Jongens moesten meer als meisjes worden. Maatschappelijke invloeden zorgden voor een toename van ADHD.
(Ik vind dit wel kort door de bocht. Ik denk niet dat de vele juffen aanleiding zijn voor een toename van ADHD. Ook meisjes krijgen die diagnose meer. Daarbij komt dat ADHD wel meer is dan echt jongensgedrag)
H. Godlieb, directeur basisschool. Hij zit al 38 jaar in het onderwijs. Hij heeft de tijd meegemaakt dat hoogstens 1 kind per klas een diagnose had. De kinderen zijn hetzelfde. Maar door andere eisen aan het onderwijs wordt er ook anders naar een kind gekeken. Er is een masssieve druk op kinderen gekomen: op een bepaalde leeftijd moeten zij bepaalde prestaties laten zien. Als een kind achterblijft in ontwikkeling moet school onderzoeken waarom. Kleuters moeten al presteren, eind groep 2 moeten zij 16 letters kennen. De heer Godlieb vindt dat je letters moet aanbieden als het kind eraan toe is. Als een kind belangstelling toont is het er rijp voor. Als je een vierjarig kind wilt leren zwemmen en de coordinatie en spierkracht is er nog niet dan wordt het een lange weg terwijl een tienjarig kind in drie weken zijn diploma haalt. Sluit aan op de ontwikkeling! Maar school krijgt geen ruimte meer het aan te kijken. Met kleuters is het zonder toetsen ook goedgekomen. Het is niet zo dat in de toetsgekte de scores omhoog gaan. Een varken wordt ook niet zwaarder als je het steeds weegt. Een keer per jaar worden taal- en rekenvaardigheden getoetst (cito) en de cijfers wdorden verwerkt in een leerlingvolgsysteem. School moet voldoen aan de normen. Vroeger haalde men ook uit het kind wat erin zat. Door de lat hoger te leggen haal je er niet nog meer uit. Het is slecht voor het zelfvertrouwen van een kind (wat ik doe is niet goed genoeg). Als je te druk of te dromerig bent is dat niet goed. Er worden hulpmiddelen ingezet zoals klok en koptelefoon. Heeft dat onvoldoende effect dan moet er hulp buiten school gezocht worden. Dat geeft meer stoornissen.

(Ik vond dit een nuchter verhaal waar ik wel in mee kan gaan. Door steeds meer eisen te stellen aan kinderen vallen er ook meer uit de boot. Er komt sneller onderzoek. Kinderen krijgen onvoldoende tijd zich in eigen tempo te ontwikkelen. Er is geen LOM school meer geen Ambachtsschool. In Passend Onderwijs komen nog meer kinderen met een diagnose in de klas wat ten koste gaat van kinderen die het met een beetje extra hulp wel redden. Aan de andere kant hebben ook kinderen met lichte problematiek wat hulp en begeleiding nodig. Als je alleen extra hulp en middelen kunt inzetten als er een diagnose op tafel ligt is dat een verkeerde prikkel.)

Laura Batstra is gestopt in de kinderpsychiatrie uit onvrede met het feit dat kinderen in haar ogen een onterechte diagnose krijgen en medicatie. We leven in een heel veeleisende maatschappij waarin we heel veel van een kind vragen. Kinderen moeten samenwerken hoog scoren op de cito en hun emoties in bedwang houden. Kinderen worden doorverwezen naar onderzoeksbureaus en krijgen een etiket. Wat doet dit met een kind? Uit spreekbeurten leren ze dat ADHD een hersenziekte/stoornis is. Dat idee klopt al niet maar is ook niet goed voor het zelfbeeld van een kind. De maatschappij zou verbeterd moeten worden, bijv. door hoge eisen bij te stellen en stimuleren van talenten ipv af te rekenen op onvoldoendes.
(waarom heeft Laura het niet over terechte diagnoses. Waarom horen we in deze uitzending überhaupt geen ouders die tevreden zijn met een diagnose en een kind wat goeie hulp en begeleiding krijgt? Ik vind deze maatschappij ook niet goed en zeker niet voor onze kinderen dus ik vind de kritiek op de maatschappelijke druk terecht maar we moeten het er wel mee doen en we veranderen de boel niet van vandaag of morgen. Hoe het zit met het zelfbeeld van kinderen met een diagnose is afhankelijk van wat je ze verteld, hoe je er als school en als ouder mee omgaat. Psycho-educatie van de behandelaar. Je gaat als ouder niet vertellen aan je kind dat zijn hersentjes gestoord zijn, ik niet tenminste. In de spreebeurt wordt verteld over de werking van de hersenen en stoffen die betrokken zijn bij ADHD)

Een kind kan onzeker worden door een diagnose (...) Er komt een vader aan het woord met een zoon met ADHD. De zoon wil niet dat andere mensen weten dat er iets mis is (...) , sSchool zat met de handen in het haar en wist niet wat ze met zoon aan moesten. Hij haalde geen goede scores. In een GGZinstelling is zoon getest en kreeg de diagnose ADHD. Ouders vinden zoon gewoon druk. Er werd ouderbegeleiding aangeboden en medicatie. Ouders zien dat niet zitten; medicatie is het laatste wat je doet. Een van de ouders zegt het werk op om er zo meer voor zoon te zijn en de lijntjes met school kort te houden. Thuis is een stabiele factor en op school gaat het sindsdien veel beter met zoon. Onlangs is zoon verteld waarom hij onderzocht is. Zoon ging huilen: ik heb geen ADHD ik wil geen ADHD ik wil niet anders zijn.

(Veel mensen kunnen niet hun baan opzeggen, de hele maatschappij is ingesteld op tweeverdieners. Ik heb ook lang niet gewerkt dat is ook een bewuste keuze geweest. Maar om rond te komen moeten veel paren samen werken. Vaak is medicatie nodig  om te kunnen functioneren en is er helemaal geen keus. Hoe zoon reageert op een diagnose heeft m.i. ook te maken met de opstelling van de ouders. Zij staan niet achter een diagnose. En natuurlijk  moeten kinderen hun diagnose verwerken maar veel hangt af van hoe je het brengt en hoe je daarin verder begeleiden. Er zijn tegenwoordig voor allerlei leeftijden bijv. leuke aansprekende kinderboeken en zelfs film bijv. Brammetje Baas)

Gewoon kindergedrag is nu probleemgedrag. Ouders spelen een grote rol. Aan het woord is A. Schildkamp, directrice van een Montessori Basisschool. Ouders dringen aan op een etiket. Kinderen moeten tegenwoordig muzikaal, sportief, creatief, en bovengemiddeld slim zijn, maar dat is niet elk kind. Ouders kunnen dat maar moeilijk accepteren: het ligt aan de school of het ligt aan het kind. Ouders gaan op zoek naar iemand die ervoor kan zorgen dat het kind 100% scoort. Zij krijgt extreem veel folders, voor elk probleem is een therapeut. Paardentherapie, borsteltherapie, creatieve therapie, tekentherapie. Het slaat helemaal door.

Een vader verteld over zijn zoon met DCD. Zoon heeft een heel krampachtige pennegreep, hij  struikelt veel, kan minder goed rennen en klauteren. Ja dat had de inteviewster ook (doodmoe word ik daarvan altijd maar dat ja dat heeft die van mij ook of ik kon dat vroeger ook niet). Vader laat zich niet van de wijs brengen. Een kind moet zichzelf kunnen zijn, gaat hij door, als een kind ongelukkig is gaat dat aan je hart. Zoon heeft borsteltherapie gehad. Met hele zachte borstels op verschillende plekken van het lichaam om hem meer besef van zijn lichaam te laten ervaren. Het hielp niet. Zoon gaat verder het reguliere circuit in.

(Het is jammer dat vader wat lacherig over de therapie verteld. Het is onderdeel van sesomorische integratie therapie. Een therapie die ook in het reguliere circuit wordt gegeven door fysiotherapeuten en bijv. vaak op MKD aangeboden wordt M.n. kinderen met autisme kunnen hier baat bij hebben. Mijn zoon kwam er bijv. achter dat hij ook een achterkant heeft en dat die bij hem hoort. Maar deze vader accepteerde de diagnose en gaf aan dat hij het beste voor zijn kind wil nog iets van een tegengeluid)

Professor Helders (Hoogleraar Kindersiotherapie): dyspraxie adhd, add pdd-nos, asperger, dcd. Het bestaat, het is geen flauwekul. De vraag is bestaat het in deze omvang? Er is sprake van overdiagnostiek. We herkennen te goed, te snel past iets in een bepaald ziektebeeld. Als iets hapert in de ontwikkeling is dat heel normaal. De ontwikkeling gaat met jumps en bumps, met sprongen. Soms gaat het trager. Kinderen kunnen niet zijn wie ze zijn. Ouders willen het perfecte kind. Het beste voor het kind is dat wat het aan kan. We moeten kinderen met rust laten. Voor balbeheersing tijdens rennen is geen therapie. Dat is therapie de strot afdouwen. Er is veel informatie over stoornissen. Ouders en leerkrachten denken eerder aan een stoornis.

(Ik ben het eens dat de ontwikkeling vaak niet volgens het boekje verloopt en die sprongen herken ik zeker dat zie je al bij een ukkepuk. En we moeten ook geen probleem van iets maken wat er niet is. Kinderen met een diagnose vallen echter vaak op meerdere vlakken uit. Het is niet slechts een slechte balcontrole tijdens het rennen. Wat ik mis in dit soort verhalen die op zich wel hout snijden is de andere kant. Kinderen die wel een diagnose hebben. Maar het kan best zijn dat het daar ook over gegaan is maar eruit geknipt)

Orthopedagoog mevrouw A. Boon. Ouders komen tegenwoordig in de spreekkamer met het verhaal dat ze het ook denken te hebben. Dat is nieuw. Na drie jaar heeft een kind ineens concentratieproblemen. Ineens kelderen de cijfers. Met een diagnose krijg je medicatie en ineens stijgen de cijfers en krijgen ze extra tijd voor toetsen en examens. Onderzoeksbureaus die ook trainingen aanbieden hebben belang bij een diagnose. Als je concentratieproblemen hebt kan er een aandoening zijn zoals ADD maar het kan ook komen omdat je niet slaapt, omdat je tot een uur ligt te pingen onder je dekbed, omdat je te laat begint met studeren of ligt te blowen. Ik ga zo'n kind eerst aanpakken en als dat niet helpt is er misschien misschien sprake van een probleem. Eerder is voorbarig. Met een etiket is het probleem opgelost, kind haalt een diploma.

(als je een vermoeden hebt van ADD moet je dus eerst maar eens kijken of je kind niet aan de joint zit. Natuurlijk is het goed om mogelijke oorzaken te onderzoeken maar dit wordt wel heel makkelijk gesteld. Kinderen die een diagnose hebben gaan niet 'ineens' slecht presteren. Vandaar dat in een anamnesegesprek ook altijd doorgevraagd wordt op schoolprestaties al vanaf dat een kind naar school gaat. Er zijn niet zoveel stoornissen die recht geven op extra tijd bij adhd is dit zeker niet zo wel dyslexie. Scholen hebben ook geen ruimte er creatief mee om te gaan. Mijn zoon met autisme heeft bijv. veel meer moeite met auditief dan visueel verwerken. Maar hem een tekst laten lezen en er dan vragen over stellen ho maar)

Met een dyslexieverklaring is er meer tijd voor toetsen en examens. 15% van de leerlingen op het MBO heeft een dergelijke verklaring (Zorgverzekeringen gaan uit van 3,6%) Er is sprake van pseudodiagnotiek. Er kan ook slecht leesonderwijs aan ten grondslag liggen zegt M.Schmeier (Onderwijsdeskundige). Bijv. een leerling kijkt af bij de leerling die tegenover hem zit. De b wordt zo een p.  Oh denkt de leerkracht letters in spiegelbeeld dat is dyslexie. Maar het zit didactisch verkeerd onderwijs aanbieden dat spiekgedrag uitlokt. Ook Dekker spreekt van te makkelijke diagnoses. De onderwijsdeskundigen had een keer 7 dyslectische leerlingen in een klas. Een onderzoeksbureau zou dan eens moeten kijken naar de kwaliteit van het onderwijs.Bureaus hebben baat bij een diagnose.

(dyslexie is wel meer dan het omkeren van letters dacht ik)

Een moeder van een tienjarige dochter oefent elke dag met het kind in lezen en schrijven. Dochter schrijft het woord claxon verkeerd en moet dat direct wissen. Hier staat het goed. Moeder hikte tegen diagnose dyslexie aan maar haar dochter voldoet niet aan de norm en haalt onvoldoendes. Straks wil dochter een schoolkeuze maken naar haar wens, en dochter moet cito en entreetoetsen maken. Daar zijn problemen, en een dyslexieverklaring geeft extra tijd en je hebt recht op begeleiding en voorzieningen zoals het voorlezen van tekst. Een kind zou de ruimte moeten krijgen om zich in eigen tijd te ontwikkelen. Er zijn nu onterechte dyslexieverklaringen. Als school soepeler zou zijn en bijv. twee jaar tijd geven voor lezen en schrijven is zo'n diagnose vaak niet nodig.

(Ik vond haar wel een enge moeder met dat fout en uitgummen en verplicht woordjes naschrijven. Veel dingen worden steeds herhaald meer tijd laat kind kind. Het is wel een zorgelijke ontwikkeling maar heeft ook te maken met hoe het onderwijs is ingericht. Ik denk dat het probleem niet wordt opglost zoals zij ermee bezig is het lijkt me weinig ontspannend voor zo'n kind. Ook hier mis ik een dyslexiedeskundige. )

In de DSM V is een nieuwe diagnose opgenomen DMDD Disruptive Mood Disregulation Disorder. Het zijn snel geirriteerde kinderen die drie keer per week of vaker een een disproportionele driftbui hebben. Laura Batstra maakt zich zorgen omdat veel kinderen aan de criteria voldoen.